sábado, 7 de enero de 2012

Barrikan "Klik!" / "¡Clik!" en Barrika



"Arratoiaren gosea" / "El hambre de la rata"

Aspaldi ateratako titularreko argazki hau buruan, azkenengo urte erdia, Barrikako formazio famatuak noiz berriro agertuko zai izan naiz. Joan den urtean, eta esaten dutenaren arabera, ziklogenesi baten ondorioz, itsasoak barreneko area altsa eta kostalderaino ekarri zuen, Barrika famatu egiten duten Flysch guztiak estaliz. Flysch hauek benetan dira erakargarriak argazkilarien artean, dimentsio eta norabide sentsazio ederrak eskaitzen bait dituzte.

Con esta foto del titular sacada ya hace mucho tiempo en mente, me he pasado el último medio año esperando cuándo volverían a reaparecer las famosas formaciones. El año pasado, y según dicen, por consecuencia de una ciclogénesis, el mar alzo la arena del fondo y la trajo hasta la costa, tapando los Flysch que hacen famoso a Barrika. Estos Flysch son realmente atractivos entre los fotógrafos, puesto que ofrecen una sensación de dimensión y dirección geniales.

Afizioko lagun baten notizia irakurrita, eta berriro formazioak aireratu direla jakinik, "arratoiaren gosea" berriro zabaldu zen nigan, eta horrenbeste itxarondako momentua asetzeko desira azaldu. Nirekin batera, Ander ere une honen zai zegoen. Egun goibel batean, eta eguraldi gizonari azkenengo orduan laino gorriak azalduko zirela entzunda, Barrikara abiatu ginen inongo duda barik, ea urtea kostaldeko sesio batekin hasten genuen. Baina laino gorri horiek ez ziren azaldu eta etxera bueltatu ginen, geneukan gosea asetu gabe.

Tras leer la noticia de un amigo de afición y, sabiendo que las formaciones de nuevo han salido al aire, resurgió el "hambre de rata" en mi, y las ganas de saciar ese momento que tanto tiempo había estado esperando. Igual que yo, también Ander estaba esperando este momento. En un día gris y, tras escuchar al hombre del tiempo que al final del día aparecerían nubes rojas, nos acercamos a Barrika sin ninguna duda, a ver si empezábamos el año con una sesión de costa. Pero esas nubes rojas no aparecieron y nos volvimos para casa sin saciar el hambre que teníamos.

Hurrengo egunean, Iban libre egonik, eta bera ere apuntatuko zela ikusita, berriro Barrika jarri genuen abiapuntu. Gainera eguna garbiago azaltzen zen, eta aurreko eguneko zeru goibela ez genuela edukiko zihur geunden. Ordua iritsi eta, iluntzerako han geunden, alde batetik Ander eta biok, eta beranduago Iban. Ander eta ni allegatu ginenean, aurreko eguneko berdina gertatuko zitzaigula ia asumiturik geunden. Itsasotik izugarrizko haize bortitza sartzen zen, eta zeruak ere ez zeukan itxura politik. Baina Iban azaldu zen eta, honek geuk baino "arratoi gose" gehiago zekarren. Haize bortitza ala ez, behera jeitsiko ginela ez zuen momentu batean ere dudan jarri. Beraz, ekipoak hartu eta eskaileretan behera hasi ginen.

Al día siguiente, estando libre Iban, y visto que él también se apuntaba, pusimos de nuevo Barrika como destino. Además, el día aparecía más limpio, y estábamos seguros de que no tendríamos el día tan triste como el anterior. LLegó la hora y, allí estábamos para el atardecer, por un lado Ander y yo, y más tarde Iban. Cuando llegamos Ander y yo, teníamos casi asumido de que nos iba a pasar lo mismo que el día anterior. Entraba un fuerte viento de la mar, y el cielo no tenía buena pinta. Pero apareció Iban, y este traía más "hambre de rata" que nosotros. Con fuerte viento o sin él, no dudó en ningún momento el bajar. Así, cogimos los equipos y empezamos a bajar escaleras.    

Behera iritsi eta zera pentsatu nuen lehenengo: "Eskerrak Ibani, hemen behean ez bait da haizearen presentziarik ere nabari eta". Eta han geunden, flysch-ak geure aurrean eta zegoen argi gutxiak aprobetxatu nahiean, bakoitza bere konposaketak bilatzen. Nik, famatua den flysch okerra aukeratu nuen, eta bertan pasa nuen denbora bat, gauza ezberdinak probatzen. Banekien iluntzeak ez zuela askorako emango, beraz txoko pare bat aukeratu eta beraietan aritu nintzen saiakera ezberdinak egiten. Ateratako lehen argazkietako bat aurreko argazkia izen zen, bitsaren joan-etorria nolabait jaso nahian. Orduan oraindik laino gorri-laranjatxo batzuk ageri ziren zeruan eta argi polit bat geneukan, baina minutu batzuk beranduago, lainoak iluntzen joango ziren, eta gauza ezberdinak bilatzen saiatu nintzen,  oraindik argi ona zegoen eta. Iluntasun horri dramatismo kutxu bat eman nahian argiaren tenperaturarekin jokatu nuen, hurrengo argazkia emaitzatzat jasoz. Konposaketa bera baina oso emaitza ezberdinak.

Lo primero que pensé al llegar abajo fue lo siguiente: "Gracias a Iban, ya que aquí abajo apenas hay presencia del viento". Y allí estábamos, con los flysch frente a nosotros y queriendo aprovechar la pocas luces que teníamos, cada uno buscando su composición. Yo me decanté por el famoso flysch curvado, y pasé allí un tiempo probando diferentes cosas. Sabía que el atardecer no iba a dar para mucho, así que, elegí un par de sitios y en ellos anduve probando diferentes cosas. Una de las primeras fotos que saqué fue la anterior, queriendo recoger de alguna forma el ir y venir de la espuma. Todavía entonces aparecían algunas nubes rojo-anaranjadas y teníamos una bonita luz, pero minutos más tarde empezaron las nubes a oscurecerse, e intenté buscar cosas diferentes, ya que todavía la luz era buena. Con intención de dar cierto dramatismo a esa oscuridad, jugué con la temperatura de luz, obteniendo la siguiente foto como resultado. La misma composición pero un resultado totalmente diferente.

Azken emaitza hau ikusita, eta gustoko suertatu zitzaidanez, emaitza bera baina beste txoko batean bilatzen saiatu nintzen. Tokiz aldatu eta, aurrez pentsatua neukan bigarren txoko famatu hontara gerturatu nintzen. Oraingo hontan gainera beste ikuspuntu bajuago bat egiten ausartu nintzen, kamara uraren pasutik oso gertu jarriaz. Zai eta urduri egon arren, jasotako emaitzak, niri behintzat, eman zidan guzti horren ordaina. Emaitza hauekin, eta gaua eta euria gainera etorri zitzaigula ikusirik, gauzak jaso eta eskaileretan gora abiatu ginen gure gosea nolabait aseturik. Hala ere berriro naiz (edo gara) laister bertan.

Visto el último resultado, y como fue de mi agrado, fui a buscar el mismo resultado pero en otro sitio. Me cambié de sitio y, como ya lo había pensado antes,  me acerqué a este otro sitio famoso. Además esta vez, me atreví a coger un punto de vista más bajo, poniendo la cámara muy cerca del paso del agua. A pesar de estar pendiente y nervioso, el resultado que obtuve mereció la pena por lo menos para mi. Con estos resultados, y viendo que la noche y la lluvia se nos echaban encima, recogimos las cosas y volvimos escaleras arriba, en cierta medida saciado nuestro hambre. Aún así, pronto volveré (o volveremos).


3 comentarios:

  1. Buenas fotos de Barrika y mejores comentarios. A mí me han encantado todas y cada una de ellas... Barrika tiene un poder de atracción increíble para los fotógrafos de naturaleza. A ver si éste año coincidimos alguna vez por allí. Saludos.

    ResponderEliminar
  2. Toda la explicación me ha parecido muy interesante, Iker! Es lo que le da otra dimensión a las imágenes -que son preciosas-. Además, es como si andaras por allí en la realidad.

    Al final no pudimos ir a Barrika en noviembre, pero espero que la próxima vez pueda disfrutar de este lugar!!

    Rosa Holanda

    ResponderEliminar
  3. La última es espectacular, Iker. Me encanta ese camino curvado que sigue el agua hasta llegar al mar, y el cielo oscuro al fondo. Tiene un colorido precioso!!
    Cuidado con la cámara...la pones en peligro :P

    Josune

    ResponderEliminar